Felicia ontdekt pas op haar achttiende dat ze broddelt: 'Ik was boos op mezelf, waarom kan ik dit niet?'

„Ik praat heel snel, dus zeg het vooral als je me niet goed verstaat.’ Dat vertelt Felicia Pluim (27) uit Apeldoorn vlak voor het interview. Ze stottert niet. Dat ze minder vloeiend praat, heeft een andere oorzaak. Een die zelfs logopedisten niet altijd herkennen. Ze broddelt.

Lees het hele verhaal via De Stentor: Felicia ontdekt pas op haar achttiende dat ze broddelt: 'Ik was boos op mezelf, waarom kan ik dit niet?'

Positieve reactie op het artikel
Wat een inspirerend en hartverwarmend verhaal over Felicia, die op haar achttiende ontdekt dat ze broddelt, een spraakstoornis die haar communicatie bemoeilijkt. Het artikel in De Stentor belicht op een prachtige manier haar persoonlijke strijd, maar vooral ook haar kracht en doorzettingsvermogen om hiermee om te gaan. Het is bewonderenswaardig hoe Felicia openhartig vertelt over haar frustraties en de boosheid die ze voelde, maar ook hoe ze uiteindelijk accepteert wie ze is en anderen wil helpen door haar ervaringen te delen. Dit soort verhalen zijn essentieel om bewustwording te creëren over minder bekende stoornissen zoals broddelen, en het biedt hoop aan mensen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden.

Kritische noot
Aan de andere kant roept dit artikel ook enkele kritische vragen op over de manier waarop Felicia’s situatie zo lang onopgemerkt is gebleven. Het is zorgwekkend dat het pas op haar achttiende werd ontdekt dat ze broddelt, wat wijst op een mogelijk gebrek aan aandacht of kennis binnen het onderwijs- en zorgsysteem. Het artikel gaat hier helaas niet diep genoeg op in en laat kansen liggen om te onderzoeken waarom dit niet eerder werd gesignaleerd. Daarnaast had de impact van deze late diagnose op haar mentale gezondheid en sociale leven meer belicht kunnen worden, om een completer beeld te schetsen van de gevolgen van broddelen. Een bredere context of deskundige input had het stuk nog sterker en informatiever kunnen maken.