Cabaretier Patrick Laureij stuurt publiek weg om hulphond in de zaal

Cabaretier Patrick Laureij heeft gisteravond geweigerd op te treden in Amsterdam omdat er een hulphond in de zaal zat. Direct aan het begin van zijn voorstelling in theater VU Griffioen zei hij zich ‘onveilig’ en ‘kwetsbaar’ te voelen door de hond.
“Ik stel mijn grenzen. Ik speel niet voor baby’s en niet voor honden”, zei hij, om daarna het podium af te lopen.
Veel van de driehonderd mensen in de uitverkochte zaal dachten dat de cabaretier een grap maakte. De vrouw bleef zitten met haar hond, daarbij gesteund het publiek. “Niet weggaan hoor”, riepen verschillende bezoekers.
‘Ga maar weg’
Toen Laureij even later weer op het podium verscheen, werd duidelijk dat het hem menens was. “Jullie krijgen je geld terug. Ga maar weg”, zei hij.
De Rotterdamse cabaretier Laureij (42) heeft een achtergrond als kickbokser. In zijn cabaretprogramma’s, doorspekt met grove uitspraken en straattaal, vertelt hij veel over zijn tijd als bokser, het beheersen van agressie en zijn depressies.
De cabaretier was gisteren onvermurwbaar over de vrouw met een visuele beperking in een rolstoel. Zij probeerde Laureij rustig uit te leggen dat ze niet zonder haar geleidehond kon, maar hij bleef bij zijn bezwaar en stuurde het publiek de foyer in.
Een aanzienlijk deel van de bezoekers besloot daadwerkelijk naar huis te gaan. De rest bleef in de foyer, waar de theaterleiding excuses en een gratis drankje aanbood. Veel bezoekers betoonden hun solidariteit met de vrouw met de hond. Theatermedewerkers benadrukten dat het meenemen van een hulphond in de zaal gewoon is toegestaan.
Toch spelen
Groot was de verbazing toen Laureij na een klein half uur in de deuropening van de foyer verscheen en het resterende publiek opriep om toch naar binnen te komen zodat hij zijn voorstelling kon spelen.
“We komen alleen als je je excuses aanbiedt aan die mevrouw”, was de reactie. Laureij liep daarop naar haar toe, zei dat hij niets tegen honden heeft maar zich wel heel kwetsbaar voelt. Toen hij daarna zijn excuses aanbood en de vrouw met hond alsnog toestond mee te komen, besloot ook de rest van het publiek weer mee naar binnen te komen.
‘Cadeau’
Voordat Laureij kon beginnen eiste de vrouw de microfoon op. “Ik beschouw vandaag als een cadeau”, zei ze, terwijl ze voor het podium ging staan. “Ik heb in mijn leven best veel discriminatie ervaren. Maar ik ben blij dat u als publiek achter mij bent gaan staan.”
Voor twee derde van het oorspronkelijke publiek speelde de cabaretier daarna alsnog de try-out van zijn voorstelling Kintsugi. Laureij viel in de voorstelling regelmatig stil en begon aan het eind te huilen. De hulphond gaf de hele avond geen kik.
Laureij wilde voor hervatting van de voorstelling niet reageren op het vooral. Zijn management was vandaag niet voor commentaar bereikbaar.

Lees het hele verhaal via NOS Nieuws: Cabaretier Patrick Laureij stuurt publiek weg om hulphond in de zaal

Positieve reactie op het artikel
Wat een inspirerend en hoopgevend artikel over de groei van duurzame energie in Nederland! Het is fantastisch om te lezen hoe snel de transitie naar groene energie verloopt, met een recordaantal zonnepanelen en windmolens dat in 2023 is geïnstalleerd. Dit laat zien dat zowel de overheid als burgers en bedrijven serieus werk maken van de klimaatdoelen. De duidelijke cijfers en voorbeelden, zoals de toename van zonne-energie op daken, onderstrepen dat Nederland op de goede weg is. Bovendien wordt de positieve impact op de CO2-uitstoot benadrukt, wat motiveert om deze lijn door te zetten. Dit soort berichten geeft vertrouwen in een duurzamere toekomst en toont aan dat gezamenlijke inspanningen echt verschil maken.

Kritische noot
Aan de andere kant roept dit artikel ook vragen en kritiek op. Hoewel de groei van duurzame energie indrukwekkend lijkt, wordt er weinig aandacht besteed aan de uitdagingen en knelpunten die deze transitie met zich meebrengt. Denk bijvoorbeeld aan de overbelasting van het elektriciteitsnet, wat in andere berichten vaak wordt genoemd als een groot probleem. Daarnaast ontbreekt een kritische blik op de afhankelijkheid van subsidies en de vraag of deze groei op lange termijn financieel houdbaar is. Ook de ecologische impact van de productie van zonnepanelen en windmolens, zoals het gebruik van schaarse grondstoffen, wordt volledig buiten beschouwing gelaten. Dit maakt het artikel eenzijdig en te rooskleurig, waardoor het meer lijkt op een promotieverhaal dan op een genuanceerde analyse van de energietransitie.