Laat die GroenLinks-twintigers eerst maar eens vijf dagen gaan werken, in plaats van met hun reet op Bali te zitten

Hou je poot stijf, beste VVD, over de hypotheekrenteaftrek, schrijft Angela de Jong. ‘Ik heb geen zin om als brave burger buiten mijn schuld om in de armoe te eindigen, zoals de toeslagenouders.’

Lees het hele verhaal via AD: Laat die GroenLinks-twintigers eerst maar eens vijf dagen gaan werken, in plaats van met hun reet op Bali te zitten

Positieve reactie op het artikel
Wat een verfrissend en prikkelend artikel in het AD! De auteur legt op scherpe en directe wijze de vinger op de zere plek als het gaat om de kloof tussen idealisme en realiteit bij jonge GroenLinks-stemmers. De oproep om eerst verantwoordelijkheid te nemen in de vorm van een fulltime baan, in plaats van te vluchten naar exotische bestemmingen, is een krachtige boodschap die aanzet tot zelfreflectie. Het artikel durft een ongemakkelijke waarheid aan te kaarten: dat dromen over een betere wereld weinig betekenen zonder concrete actie en harde arbeid. De toon is scherp, maar dat maakt het juist zo effectief in het aansporen van een generatie om prioriteiten te stellen en met beide benen op de grond te staan.

Kritische noot
Aan de andere kant is dit artikel ook problematisch en eenzijdig in zijn benadering. Het reduceert een hele generatie GroenLinks-stemmers tot een stereotype van luie, wereldvreemde jongeren die alleen maar op Bali zouden zitten, zonder rekening te houden met de realiteit van hun levens. Veel twintigers kampen met torenhoge studieschulden, een onbetaalbare woningmarkt en precaire arbeidsomstandigheden, waardoor fulltime werken of überhaupt een stabiele carrière opbouwen vaak een verre droom is. De toon van het stuk is onnodig denigrerend en negeert structurele problemen, terwijl het de schuld volledig bij het individu legt. Dit soort framing draagt niet bij aan een constructieve discussie, maar polariseert alleen maar verder.

Trefwoord(en): GroenLinks