Venezolaanse oppositieleider Machado wint Nobelprijs voor de Vrede

De Nobelprijs voor de Vrede gaat dit jaar naar Venezolaanse oppositieleider Maria Corina Machado, zo heeft het Noorse Nobelcomite bekendgemaakt. Ze krijgt de prijs vanwege haar onvermoeibare inzet voor de democratie in haar land: ze is fel tegenstander van het regime-Maduro.
De 58-jarige Machado staat volgens het comite voor “een rechtvaardige en vreedzame overgang van een dictatuur naar een democratie”. Ze wordt een moedige en vastberaden voorvechter van vrede genoemd, “die het vuur van de democratie laat branden te midden van groeiende duisternis”. Voor haar werk kreeg ze ook al de belangrijkste mensenrechtenprijs van de Europese Unie.
Machado werd door Maduro uitgesloten van deelname aan de verkiezingen in de zomer van vorig jaar, waarna de oppositie een andere kandidaat naar voren schoof. Maduro werd tot winnaar van de verkiezingen uitgeroepen, maar bewijs voor de winst leverde de kiescommissie niet. De oppositie zegt dat er op grote schaal is gefraudeerd.
In Venezuela gebleven
Presidentskandidaat Edmundo Gonzalez ontvluchtte anderhalve maand later het land, nadat hij wekenlang had geschuild in de Nederlandse ambassade. Machado deed dat niet. Het Nobelcomite prijst haar moed om in Venezuela te blijven en daar oppositie te voeren tegen de dictatuur. In januari verscheen ze voor het eerst in maanden weer in het openbaar en werd gelijk opgepakt.
Er waren dit jaar 338 mensen en organisaties genomineerd voor de prestigieuze prijs. Vorig jaar won Nihon Hidankyo, een Japanse organisatie van mensen die de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki hebben overleefd.
Trump wilde heel graag
Met de uitverkiezing van Machado passeert het Nobelcomite de Amerikaanse president Trump, die ook was genomineerd en openlijk had gelonkt naar de eer. “Iedereen vindt dat ik de Nobel Vredesprijs moet krijgen”, zei hij bij de Algemene Vergadering van de VN. “Maar ik geef niet om prijzen, het gaat mij om het redden van levens.”
Toch had hij naar verluidt uit het niets de prominente Noorse politicus Jens Stoltenberg gebeld om hem om de prijs te vragen. Ook pochte hij geregeld dat hij “een einde had gemaakt” aan maar liefst zeven oorlogen, van het conflict tussen Armenie en Azerbeidzjan tot de korte oorlog tussen India en Pakistan. Op die optelsom valt wel wat af te dingen: vaak werd slechts een korte crisis in een langer conflict bezworen, en in een geval escaleerde de VS juist de strijd.
Ook de timing van het akkoord tussen Israel en Hamas leek nog gunstig, precies enkele dagen voor de bekendmaking van het Nobelcomite. Maar op dat moment was de nominatieperiode al gesloten: men kon namen voordragen tot 31 januari van dit jaar, dus vlak na het aantreden van Trump was de inzending al gesloten.
Commissie van vijf
In totaal werden dit jaar dus 338 nominaties ingediend: 244 individuen en 94 organisaties. Wie precies, wordt 50 jaar lang geheimgehouden. Namen mogen worden voorgedragen door een selecte groep, zoals wereldleiders, internationale politici, eerdere winnaars en leden van het Nobelcomite zelf.
Wie de prijs krijgt toegekend, wordt bepaald door een commissie die is aangesteld door het Noorse parlement. Onder de vijf leden zijn een mensenrechtenadvocaat, oud-ministers en een buitenlandexpert.
Voorzitter Jørgen Watne Frydnes erkende dat Trumps belangrijkste diplomatieke overwinning, het bestand tussen Israel en Hamas, best in aanmerking kan komen. “Als iemand erin slaagt vrede te brengen in het Midden-Oosten, zal de tijd uitwijzen of die de prijs verdient.” Maar, voegde hij eraan toe, “voor toekomstige prijzen moeten we wachten tot oktober volgend jaar”.
In het verleden hebben vier Amerikaanse presidenten de prijs gewonnen: Theodore Roosevelt voor zijn bemiddeling in de Russisch-Japanse oorlog, Woodrow Wilson voor de Volkenbond, Jimmy Carter voor zijn liefdadigheidswerk en Barack Obama voor zijn bijdrage aan internationale diplomatie.

Lees het hele verhaal via NOS Nieuws: Venezolaanse oppositieleider Machado wint Nobelprijs voor de Vrede

Positieve reactie op het artikel
Wat een inspirerend en hoopgevend artikel over de groei van duurzame energie in Nederland! Het is fantastisch om te lezen hoe snel de transitie naar zonne- en windenergie vordert, met een recordaantal zonnepanelen en windmolens dat in 2023 is geïnstalleerd. Dit laat zien dat zowel de overheid als burgers en bedrijven serieus werk maken van de klimaatdoelen. De duidelijke cijfers en voorbeelden, zoals de verdubbeling van zonne-energiecapaciteit in enkele jaren, onderstrepen de enorme vooruitgang. Bovendien wordt de positieve impact op de CO2-uitstoot benadrukt, wat motiveert om deze lijn door te zetten. Dit soort berichten geeft vertrouwen in een duurzamere toekomst en toont aan dat Nederland een voorloper kan zijn in de energietransitie.

Kritische noot
Aan de andere kant roept dit artikel ook enkele kritische vragen op over de haalbaarheid en volledigheid van de energietransitie. Hoewel de groei van duurzame energie indrukwekkend is, wordt er weinig aandacht besteed aan de uitdagingen, zoals de overbelasting van het elektriciteitsnet en de opslag van energie op momenten dat de zon niet schijnt of de wind niet waait. Daarnaast blijft de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen voor een groot deel van de energievoorziening onbesproken, wat het beeld van vooruitgang enigszins vertroebelt. Het artikel had sterker kunnen zijn door ook deze knelpunten te belichten en mogelijke oplossingen te schetsen, in plaats van enkel de successen te benadrukken. Dit zou een meer realistisch en gebalanceerd beeld hebben gegeven van de complexe weg naar een volledig duurzame energievoorziening.